Parish Bulletin

7 LIPIEC 2024

XIV NIEDZIELA ZWYKŁA

Marek 6,1-6a:
Jezus przyszedł do swego rodzinnego miasta. A towarzyszyli Mu Jego uczniowie. Gdy nadszedł szabat, zaczął nauczać w synagodze; a wielu, przysłuchując się, pytało ze zdziwieniem: „Skąd On to ma? I co za mądrość, która Mu jest dana? I takie cuda dzieją się przez Jego ręce! Czy nie jest to cieśla, syn Maryi, a brat Jakuba, Józefa, Judy i Szymona? Czyż nie żyją tu u nas także Jego siostry?” I powątpiewali o Nim. A Jezus mówił im: „Tylko w swojej ojczyźnie, wśród swoich krewnych i w swoim domu może być prorok tak lekceważony”. I nie mógł tam zdziałać żadnego cudu, jedynie na kilku chorych położył ręce i uzdrowił ich. Dziwił się też ich niedowiarstwu. Potem obchodził okoliczne wsie i nauczał.

Wprawdzie nie należy uogólniać, ale tak generalnie nie lubimy proroków. Chodzi oczywiście o tych współczesnych proroków, którzy niejednokrotnie w sposób dość ostry i niekonwencjonalny ukazują nieprzyjemne strony naszego życia – religijnego, politycznego, społecznego… Czyżby historia faktycznie zataczała okrąg? Jeśli Izraelici, oczywiście nie wszyscy, nie słuchali swoich proroków, a wielu z nich pozbawili życia, to czyż może być lepsza lekcja dla nas, współczesnych? I skoro Jezus nie został przyjęty przez swoich, to czyż nie możemy wyciągnąć konkretnych wniosków i zastosować ich w życiu? Na nic zda się ośmieszanie tych ludzi, pogardliwe powiedzenie: „Patrzcie! Prorok się znalazł!”. Bóg przecież wciąż posyła do nas ludzi, którzy mają podobne zadanie jak Izajasz, Jeremiasz, Ezechiel, Jan Chrzciciel i inni… Generalnie rzecz ujmując, niezbyt słuchamy współczesnych proroków. Dlaczego? Bo ukazują nam wszelkie sprawy w innej perspektywie – tej Bożej. A ta perspektywa nie zawsze się zgadza z naszymi pragnieniami, marzeniami, a nawet z tym, co już osiągnęliśmy. Jest jeszcze inna sprawa, która nas denerwuje. Otóż są także i tacy ludzie, którzy sami kreują się na proroków. Takich to już jest „na pęczki”. Najgorsze jest to, że owi „fałszywi prorocy” kreują świat bez Boga – chcą, aby był on taki, jaki oni sobie wymyślą, a nie jak go widzi Stwórca. W miejsce Boga wstawiają siebie samych. No i w tym względzie sporo im się udaje. Tymczasem prawdziwym prorokiem jest ten, kto wykonuje Boże polecenia. Poucza o tym Ezechiel. Święty Paweł ukazał Koryntianom drogę swego nawrócenia, w jaki sposób Bóg posłużył się jego osobą. Poprzez pokorę przybliża im prawdę o Bożym powołaniu. Biblijni prorocy mieli trudne zadania. Skoro oni mieli takie trudności, to tym bardziej Chrystus, którego nie wszyscy przyjęli w rodzinnym Nazarecie. Na początku października wykładowca prawa powiedział do studentów pierwszego roku: „Nie jestem prorokiem, ale jestem pewien, że ci studenci, którzy nie będą chodzić na wykłady i na ćwiczenia, nie ukończą pierwszego semestru”. Młodzi ludzie przyjęli to jako żart, bo już nie takie słowa słyszeli i żyją. Niestety! Po pięciu miesiącach okazało się, że spełniło się proroctwo owego wykładowcy. Oczywiście nie w stu procentach, ale spełniło się. Ci studenci, którzy zbagatelizowali uwagę doświadczonego człowieka, próbowali odwoływać się do rektora, ale przeciwko nim świadczyły egzaminy na ocenę niedostateczną. Po pierwszym semestrze zmniejszyła się liczba studiujących prawo na pierwszym roku. W drugim semestrze studentom nie potrzebne już były proroctwa. Już wiedzieli, na czym polega studiowanie.