Dzisiejsza liturgia przedstawia uroczystość Ciała i Krwi Chrystusa w związku z Jego kapłaństwem, którego Eucharystia jest najwyższym darem: Ofiarą złożoną Ojcu i Ucztą przygotowaną dla ludzi. Pierwsze czytanie(Rz 14, 18-20)przypomina najstarszą figurę Chrystusa Kapłana: Melchizedeka – króla Salem i kapłana „Boga Najwyższego”, który jako dziękczynienie Bogu za zwycięstwo odniesione przez Abrahama, składa ofiarę z ”chleba i wina”, symboli Eucharystii. O tej tajemniczej osobistości, o której pochodzeniu czy śmierci Biblia nie czyni żadnej wzmianki, św. Paweł napisał: „bez ojca, bez matki, bez rodowodu, nie ma ani początku dni, ani też końca życia, upodobniony zaś do Syna Bożego, pozostaje kapłanem na zawsze”(Hbr 7, 3).Melchizedek jest nazwany „kapłanem na zawsze”, ponieważ nikt nie zna jego początku ani końca. Ten tytuł z większą słusznością przysługuje Chrystusowi, którego kapłaństwo pochodzi nie od ludzi, lecz od Boga, i dlatego jest wieczne w pełnym tego słowa znaczeniu. Do Niego Kościół stosuje wiersz, jaki powtarza dzisiaj w psalmie responsoryjnym: „Ty jesteś Kapłanem na zawsze według obrządku Melchizedeka”. W Nowym Testamencie ustało kapłaństwo lewitów, trwa wieczne kapłaństwo Chrystusa, które przedłuża się w czasie przez kapłaństwo katolickie. Drugie czytanie (IKor 11, 23-26)ukazuje Chrystusa Kapłana ustanawiającego Eucharystię, ofiarę Nowego Testamentu. Opowiadanie przekazuje Apostoł według tradycji i tego, co On sam „otrzymał od Pana”(w. 23).Jezus tak jak Melchizedek ofiaruje „chleb i wino”, lecz Jego błogosławieństwo dokonuje wielkiego cudu: „To jest Ciało moje za was wydane... ten kielich jest nowym przymierzem we Krwi mojej”(ww. 24-25).Nie jest to już chleb, lecz prawdziwe Ciało Chrystusa, już nie wino, lecz prawdziwa Krew. Jezus uprzedza w Eucharystii ofiarę, jakiej dokona na Kalwarii w swoich poranionych członkach, a uprzedzając ją, pozostawia w Testamencie dla swoich wyznawców jako żywą pamiątkę swojej Męki: „Czyńcie to... na moją pamiątkę”.Dlatego św. Paweł kończy: „Ilekroć spożywacie ten Chleb albo pijecie Kielich, śmierć Pańską głosicie”(w. 26).Nie jest to „pamiątka”, która ogranicza się do wspomnienia przeszłego wydarzenia czy też wygłoszenia tych samych słów; Eucharystia, chociaż w formie sakramentalnej, ofiarę krzyża i ucztę Ostatniej Wieczerzy czyni zawsze aktualną, obecną. Ta sama rzeczywistość zostaje ofiarowana wiernym wszystkich czasów, aby mogli łączyć się z Ofiarą Chrystusa i karmić się Jego Ciałem i Krwią „w oczekiwaniu Jego przyjścia”. Eucharystię jako ucztę omawia dzisiejsza Ewangelia pod zrozumiałą figurą rozmnożenia chleba.Tutaj dostrzegamy nie tylko daleki symbol chleba i wina, jakie ofiarował Melchizedek, lecz oglądamy czynności Jezusa jako przygotowanie do Wieczerzy Eucharystycznej. Jezus bierze chleby, podnosząc oczy do nieba błogosławi je, łamie i rozdziela. Wszystkie te gesty powtórzy w Wieczerniku, przemieniając chleb w swoje ciało. Jeszcze inny szczegół przyciąga uwagę: chleby rozmnażają się w Jego rękach, a z nich przechodzą w ręce uczniów, którzy rozdzielają je rzeszy. Tak więc zawsze On będzie dokonywał cudu eucharystycznego, posługując się jednak swoimi kapłanami, którzy będą Jego szafarzami i stróżami. W końcu „wszyscy jedli i nasycili się”(w. 17).Eucharystia jest ucztą wydaną dla wszystkich ludzi, aby zaspokoić ich głód Boga, życia wiecznego. Uroczystość dzisiejsza jest wezwaniem do ożywienia wiary i miłości względem Eucharystii, aby wierni byli bardziej nasyceni, zbliżali się do Niej z większą gorliwością i potrafili budzić ten zbawienny głód w braciach obojętnych.